نگاهی به تصویرگری و جایگاه آن در قرآن کریم و نهج‌البلاغه (مطالعة مورد پژوهانه؛ تشبیه تمثیل)

از جمله فنون بلاغت در راستای تبیین و آشکارسازی اهداف و مقاصد کلام، تصویرگری در قالب «تشبیه تمثیل» است. تشبیهی که وجه شبه آن، امری آشکار و ظاهری نیست و نیاز به تأویل دارد. قرآن کریم و نهج‌البلاغه که به اعتراف صاحب‌نظران از عالی‌ترین درجات بلاغت برخوردارند، برای به تصویر کشیدن بسیاری از معارف عمیق و دور از دسترس فهم متعارف انسان، از این شیوه بهرة فراوان برده‌اند. این پژوهش بر آن است تا با ارائه و شرح نمونه‌هایی از این تصویرسازی‌ها، گوشه‌ای از زیبایی و بلاغت بیان را در این دو منبع گران‌سنگ به نمایش بگذارد و با تحلیل و مقایسة موضوعات، عناصر و نمادهای به کار رفته در تشبیهات تمثیلی این دو اثر، به ارائة جداول، نمودارها و نتایج مربوط بپردازد.